Het doet best een beetje pijn, dat zullen vele Ajacieden vast beamen. Hoe stoer men de laatste tijd ook reageerde, een Ajacied in moeilijkheden is lastig om te zien. We hadden te doen met verschillende spelers die het Ajax-nest verlieten en in Europa niet vonden wat ze zochten. Mijn hart bloedt al een tijdje bij het zien van de ineenstorting van mijn jeugdidool.

Ik had plakboeken vol van hem, dat kon toen namelijk nog. Ik had shirtjes in mijn kast hangen en als zesjarig jongetje schreef ik zelfs een brief naar zijn foundation om een handtekening. Ik ontving een kaart en de handtekening met stift glom nog. Het was een echte en de kaart heeft jaren boven mijn bed gehangen. Man, wat was ik als kleine Bram fan van Rafael van der Vaart.

Iedereen groeit op in een periode die hem uiteindelijk de rest van zijn leven bij staat. Ik groeide op in de Ajax-periode van Van der Vaart. Hij was een broekie toen hij debuteerde en in tegenstelling tot vandaag de dag was hij nog voor zijn twintigste aanvoerder en de absolute leider van de ploeg. Ik hield van de voetballer Van der Vaart vanwege zijn fluwelen linkerbeen, vanwege zijn vele doelpunten, briljante assists en om het feit dat hij nog een echte rasvoetballer was.

Na Van der Vaart brak er geen enkele voetballer meer door die nog voetbalde zoals hij altijd deed. Van der Vaart is in dat opzicht eentje van de oude stempel, hoe zuur dat nu ook is. In deze tijd willen clubs box-to-box-spelers in allerlei rare systemen. Geen nummer tien meer en geen middenveld meer dat compleet om een spelmaker wordt heen gebouwd. Het bleek de doodsteek voor Van der Vaart.

Ik had een brok in mijn keel toen hij vertrok naar HSV. HSV? Serieus? Het bleek geen verkeerde zet. In de Bundesliga speelde hij plots wekelijks tegen klassespelers en HSV beleefde zijn hoogtijdagen van deze eeuw met Van der Vaart als nummer tien. Hij veroverde de harten in Hamburg in no-time en bewees ook daar aan carrièreplanning te doen. Niet te snel, maar in een rustig tempo naar de top. Ik keek HSV ineens wekelijks, tot zijn transfer naar Real Madrid.

Ik 'ben' een Madrileen en was dus ontzettend blij. Van der Vaart had de top bereikt en onder Manuel Pellegrini beleefde hij een mooie periode. Real is Real dus buitenstaanders moeten wereldtop zijn als ze het langer dan twee jaar willen volhouden, helemaal als er sprake is van een trainerswissel. Met opgeheven hoofd kon Van der Vaart daarom vertrekken naar Tottenham Hotspur en dus keek ik ineens wekelijks naar de Spurs. Net als bij HSV en Real veroverde ‘Raffie’ een plek achter de spits en daar rendeerde hij fantastisch. Was het toeval dat alle fans die hem in de ploeg zagen komen, van hem hielden? Nee.

Toen kwam het moment dat hij besloot om te vertrekken uit Londen. Er was te weinig vertrouwen, maar was dat wel zo? Van der Vaart hoefde niet weg en kreeg best zijn minuten van André Villas-Boas. Hij had echter zijn keuze gemaakt en het bleek de doodsteek voor zijn carrière. Hij kwam terug naar HSV in de veronderstelling dat hij met de club bovenin mee kon doen, maar HSV was HSV allang niet meer. Van der Vaart kreeg geen elftal meer om zich heen gebouwd, maar moest na zijn eerste seizoen al meewerken tegen degradatie. De aanvoerdersband en de transfersom van tien miljoen bleken slechts een dekmantel voor de chaos waar hij in terecht kwam.

Een kat in het nauw maakt rare sprongen en na enkele jaren buffelen in Hamburg koos Van der Vaart voor Real Betis. Niet voor Ajax en ergens ben ik daar wel blij om. Van der Vaart past niet in het Ajax van Frank de Boer, een Ajax dat veel teveel bestaat uit systemen, patronen en hard werken. Geen absolute dominantie en dus geen kans om de ware Van der Vaart nog eens te tonen. Misschien onder een andere trainer, al betwijfel ik of de ware Van der Vaart er nog is.

Want als je zelfs bij Real Betis niet meer aan de bak komt, dan komen zelfs bij mij de vraagtekens. Van der Vaart sprak dinsdag van het dieptepunt in zijn carrière en die komt veel te vroeg. Hij had nog voor zoveel topploegen van waarde kunnen zijn en had er nóg meer uit kunnen halen. Zijn blinde liefde voor HSV heeft dat scenario vermoord en dat is zijn eigen schuld. Was bij Tottenham gebleven, een ploeg die nog wel met een tien speelt, dominant op de helft van de tegenstander. Je had minder gespeeld, maar had in de top van Engeland meegedaan. Prima voor een blessuregevoelige dertiger. Je had je imago hoog kunnen houden, was vast nog in beeld geweest bij Oranje.

Wat nu rest is jezelf bijeen rapen na het tweede mislukte avontuur op een rij. En dat zien de clubs in Europa ook. HSV en Real Betis waren geen clubs voor Van der Vaart, maar persoonlijk gevoel kreeg de overhand. Maar goed, het plakboek van Van der Vaart heb ik nog en als ik hem doorblader, weet ik weer waarom hij voor mij de meest favoriete voetballer van Ajax sinds Jari Litmanen was. Nu rest uithuilen en duimen dat Van der Vaart de mooie slotjaren van zijn carrière krijgt die hij verdient. Hoe stoer iedereen ook reageert, dat zullen alle Ajaxfans met mij hopen.

Bram van der Ploeg (Twitter: @BvdPloegg | e-mail: B.vanderploeg@ajaxshowtime.com)